De eerste foto’s

De eerste week voelde ik mij onhandig, stijf en onwennig. De mensen hier trainen uren aan Tai Chi per dag en dat zes dagen in de week. Het is dan ook er aan af te zien. De foto hiernaast is als ik mij goed herinner tijdens mijn allereerste kwartier met de groep gemaakt. We zijn met de warming-up bezig ofwel twee keer de hele vorm doen. Daarna even water drinken en verder met de les.

De Chinezen hebben allemaal een thermosfles met warm water mee. Dat heeft te maken met de Chinese gezondheidsleer waarin ze vinden dat de buik warm moet blijven. Westerlingen die te pas en te onpas koude dranken drinken begrijpen ze ook niet. Ook bij het eten krijg ik of thee of warm water (bij het eten inbegrepen).

De verschillen met wat ik weet en ken zijn niet super groot alleen ben ik wel uren bezig met een handjes zus, vingers zo maar ook grotere dingen zodat aan het eind van de dag van ontspanning echt geen sprake meer is. Vandaag had ik voor het eerst het gevoel dat wat bewegingen meer vanzelfsprekend gingen en er ruimte was voor ontspanning.

Zhao Youbin heeft mij ook persoonlijk les gegeven (met een vertaler erbij). Hij weet echt Tai Chi er zo makkelijk uit te laten zien en elke techniek moeiteloos uit te voeren. Nog eventjes doortrainen dus. Dat aanwijsstokje is niet bedoeld om leerlingen mee op de vingers te tikken (hoewel dat op de foto wel zo lijkt). Ik heb het soms ook op mijn tenen gekregen om aan te geven waar mijn knie moet komen. Ze kunnen het honderd keer zeggen en dan nog begrijp ik het niet, één zo een aanwijzing en het is gelijk duidelijk.

Trainster Che is een hele aardige en geduldige vrouw. Ze heeft al honderden keren mij gecorrigeerd maar geeft niet op en telkens als ik iets goed doe maakt ze van die kirrende uitroepen als “Oh Yes, Yes, oh” of “Good, yes, good”. Daarmee heb je wel gelijk haar hele Engelse vocabulaire. Maar vooral die “Oh”, seconden lang terwijl de toon aan het einde stijgt, voelt als een echte aanmoediging. We hebben met gebaren, wat Chinese en Engelse woorden een aardige manier van communiceren ontwikkeld.

Morgen komt de vrouw van de vertaler les geven. Die spreekt ook Engels en ik hoop dan ook wat meer van de details in de les mee te krijgen.

Naast Tai Chi Chuan rust ik veel uit en loop ik veel. Niet hard maar wel veel. Omdat het kopen van een buskaartje een hele onderneming is en de afstanden beperkt plan ik een beetje mijn routes en ga er lopend op uit. Zondag het ik dus over de muur die rond de binnenstad ligt gefietst. Een tocht van 14km op een gammel brik waar je de Tour de France niet mee zal winnen. Vervolgens geluncht in een gezellig wijkje en daarna de Bell Tower en de Drum Tower bezocht. Die zien er trouwens bij avondlicht fantastisch uit maar beide zijn weinig origineel, zoals alle in de stad. Bijna alles is of sterk gerestaureerd of opnieuw opgebouwd.

In de Drum Tower nog een concert bijgewoond van de Chinese variant van “Slagerij van Kampen” (of ben ik zo oud dat niemand dat meer kent?). Vandaag zag ik daar nog een andere variant van waarbij horen en zien mij verging. Toen ze zagen dat ik aan het filmen was gingen ze nog dubbel zo hard tekeer. De boze geesten waren verjaagd en daarmee was een winkel geopend. Slot van de tocht was de Moslim wijk. Het was heel gezellig, op het broeierige af door de grote mensen massa’s die daar rond liepen. Overal hingen karkassen van schapen die uitgebeend werden, rook je barbecue en was er drukte. Ik voelde mij net in de Grand Bazar in Istanboel. Kleine bordjes gaven aan waar de moskee was. De gebedsruimte kon je als ongelovige niet in maar de tuin er omheen was fantastisch aangelegd. En rustig, zo midden in die wijk. Heerlijk.

Het is soms wel lastig dat weinig (of geen) mensen Engels spreken (of Nederlands 🙂 ) maar het heeft ook zijn voordelen. Ik wordt nergens lastig gevallen door taxi chauffeurs, handelaren, bedelaars of andere mensen die iets van je willen want elke conversatie is onmogelijk. Daarnaast dringen verkopers hun waar ook niet op. Neem nu een restaurant. Bij ons komen de obers om de vijf minuten langs om te vragen of je nog iets wil drinken, of alles naar de wens is en of je nog iets gehad zou willen hebben maar hier dus niet. Ze komen wel om de vijf minuten langs maar alleen om te kijken of je kopje met (warm) water of thee nog niet leeg is waarbij ze dat dan gelijk aanvullen. Iets anders dan water drinken is hier toch een dingetje. Je kan alleen maar flessen krijgen, geen losse glazen. Ik had bijna een fles sinaasappelsap gescoord tot ik door had dat het om een hele liter ging, niet slechts een glas. Maar ook bier en wijn kan je alleen per fles krijgen.

Waar ik wel door aangesproken wordt, en dat is geen lastigvallen, zijn kinderen van rond de tien jaar. Vergezeld van een begeleid(st)er vragen ze dan of ik met ze wil praten om hun Engels te verbeteren. Dat heb je dan als je als enige blanke tussen de Chinezen loopt.

Nog drie dagen hard trainen en dan zit het er weer op. Tot wellicht de laatste China blog.