Afgelopen week heb ik mij wat meer in Chi running verdiept. Een aantal principes daarvan spreken mij aan. Als Tai Chi mens die met hardlopen is begonnen zie ik ook de toepasbaarheid van een aantal principes uit de Tai Chi in het hardlopen. Echter, het principe van lopen is totaal anders! Chi running is een manier van hardlopen die haaks staat op de manier van lopen bij Tai Chi (of elke andere gevechtssport).
Lopen is een manier van gecontroleerd vallen. Het lichaam helt naar voren en je begint te vallen. Om te zorgen dat je niet met je neus op de grond komt zet je tijdig een been naar voren. Als je door blijft vallen en tijdig het andere been naar voren zet ben je aan het lopen.
Bij Tai Chi is het precies omgekeerd:
Bij elke stap die je doet is het lichaam verticaal en probeer je stevig en stabiel in het achterste been te staan. Bij het uitstappen voel je eerst of de grond onder je voet stevig is alvorens te aarden en je gewicht horizontaal er naartoe te brengen.
Als je bij Tai Chi een stap gaat maken kan je op het moment dat je voet de grond raakt nog besluiten deze terug te trekken. Bij hardlopen heb je die keuze echt niet! Een groot verschil dus. Maar waar zit dan de overeenkomst?
Ik kwam op het onderwerp voor deze blog door een filmpje dat ik zat te bekijken over de hardlooptechniek van Moses Mosop, een Keniaan die in 2011 in Boston de marathon liep in 2:03:06. Als je hem, en vergelijkbare atleten, ziet lopen heb je helemaal niet het gevoel dat het moeite kost. Zo mooi als hij zweeft over het wegdek, zo ontspannen en gecontroleerd, ook nog na 30km. Bij Tai Chi bewegen we ook ontspannen en volledig gecontroleerd. Wat we ook doen is ons horizontaal verplaatsen, met het hoofd min of meer constant op dezelfde hoogte. Dat kan omdat we niet (gecontroleerd) vallen en voortdurend contact met de grond hebben. Bij hardlopen heb je niet voortdurend contact met de grond. Je bent daardoor niet in staat om een constante kracht naar boven uit te oefenen, om zo te voorkomen dat je naar beneden valt. Resultaat: het hoofd hobbelt op en neer.
Dat valt me dus ook op aan Moses Mosop. Hij lijkt amper te vallen en heeft een minimale verticale verplaatsing. Indrukwekkend hoe hij dat doet. In onderstaand filmpje wordt uitgelegd wat het gevolg is (vanaf ongeveer 4:34). Als je een marathon loopt met een “head bounce” van 10cm dan klim je, in de tijd dat je de marathon loopt, 2,6km en je daalt ook even zo veel. Al de kracht om dit mogelijk te maken wordt geleverd door je benen!
Dat is denk ik wat bij atleten als Moses de meeste indruk op mij maakt. De moeiteloosheid waarmee ze over de weg zweven alsof de zwaartekracht totaal geen invloed op ze heeft. Het is dezelfde bewondering die ik voel voor Tai Chi meesters die schijnbaar moeiteloos over de vloer bewegen maar als het er op aan komt geweldig solide blijken te zijn.
